Over van alles en nog wat maar vooral over fietsen, wandelen, mooie plekjes, vakanties en stedenbezoek.
Eens kijken of ik mijn blog nieuw leven in kan blazen. Is een tijdje geleden en moet toch bijblijven.
Laat me maar eens beginnen met wat foto’s. Wie weet krijg ik weer blogkoorts…
Een dagje Aken in Duitsland. Heb de fonteinen er even uitgelicht. Het staat er vol van. Een kleine impressie.
Het is aspergetijd. Heerlijk. In mijn omgeving ( Brabant) vind je veel telers van dit ” witte goud”. Op diverse plaatsen in het buitengebied staan voor de boerderijen bordjes met ” asperge te koop” Als wij hier asperge eten, dan gaan wij dus rechtstreeks naar de boer. In tegenstelling tot de asperge in de supermarkt, komt de asperge bij de boer “rechtstreeks van het land”. En in de regel is deze naast supervers ook nog eens een stuk goedkoper.
Gisteren gingen partner en ik op pad voor een kilootje wit goud. En een doosje verse eieren. Waar wij onze asperge kopen loop je bij de boerderij achterom, word je verwelkomt door de blaffende huishond, ga je de schuur binnen en druk je op het belletje.
Voor de ingang van de schuur stond een aftandse oude Gazellefiets en manlief raakte hierover met de boer aan de praat. Vanteen kwam hettander en al snel werd er gesproken over de tijd dat boer (bijna 70) en partner beschikten over een Zundapp, die manlief ( achteraf heel spijtig) nooit had moeten verkopen.
Toen bleek de boer een verrassing te hebben. “Kom maar eens mee” zei hij tegen manlief en ze liepen de schuur binnen. Daar, afgedekt onder een zeil en een doek, kwam een rode Zundapp uit 1967 te voorschijn. Die nog kon rijden ook. Manlief was blij verrast en al snel kwamen de verhalen over vakanties met vrienden op de brommer, met ieder onderdelen van een tent op de bagagedrager, afgedekt met de US vlag ( Easy Rider). Verhalen over de vakanties in Duitsland, zittend en drinkend op bierkratjes. Over de brommer die belangrijker was dan de meisjes.
Wederom een bijzondere toevallige ontmoeting. Met een kilo asperges reden we met een glimlach op ons gezicht naar huis.
Ben je al eens in Kasteel Geldrop geweest? Loop er 1 keer in de week langs en probeer altijd een stukje park of tuin ( de Baron zijn Hof) mee te pikken.
Vandaag was ik in het kasteel in verband met de exposities van portretten die zijn gemaakt in het kader van het 400 jarig bestaan van het kasteel.
Was er al eens eerder geweest maar nu was ook de Heemkamer geopend. Neem er eens een kijkje. De moeite waard om eens te bezoeken.
Klik op de afbeelding voor een foto-impressie van mijn bezoek vandaag.
Gisteren rondgereden door het Brabantse land.Onder anderen in de omgeving van de Biesbosch. Op vele plaatsen was het graan inmiddels gemaaid of was groot materieel doende het graan te maaien. Een teken dat de zomer langzaamaan weer op zijn eind loopt.
Op de een of andere manier doet me dat aan vroeger denken. Tijdens logeerpartijtjes bij ( boeren) familie, mochten we in de zomer mee op de aanhanger naar het land.
De hele familie ging mee, oom, tante, neven en nichtjes en wij als logeetjes uiteraard ook.
Mand met boterhammen en koffie mee. Oom en neven met tractoren in de weer het koren te maaien. Op tijd in de schaduw uitrusten met een bakkie en een bammetje. Zo gezellig.
In die tijd ( tja, is inmiddels een tijdje geleden, laten we zeggen zo ongeveer 1970) werd het koren nog niet in balen of plastic verwerkt zoals nu vaak het geval is maar werden korenschoven tegen elkaar gezet om te drogen.Voor ons destijds een prachtige speel- en verstopplek. En als de schoven dan werden opgehaald met de aanhanger, mochten wij er tijdens het ritje naar de boerderij, bovenop zitten. Wat een lol hadden we dan.
Zo leidt zo’n tochtje toch weer tot mooie herinneringen.
in
Ik had er al eens iets over gehoord: een moord op een 17 jarig meisje in Son en Breugel, jaren geleden.
Via Delpher had ik ook al eens informatie opgezocht over deze nare kwestie. In 2015 besteedde het Eindhovens Dagblad aandacht aan dit monument.
En zoals dat vaak gaat, zo’n verhaal raakt vervolgens weer in vergetelheid.
Totdat je tijdens een fietstochtje stuit op dit opmerkelijke monument, tussen de struiken langs een zandpad buiten het dorp.
En wordt je wel heel direct geconfronteerd met het verhaal van een 17 jarig zwanger meisje, dat door haar eveneens 17 jarige vriend werd vermoord en achtergelaten in de berm.
Een opmerkelijk monument. Maar een dramatisch verhaal, ook na zoveel jaren nog. Triest. Volgende keer neem ik een bloemetje mee.
