Een deukje in mijn vinger.

Tijdens het doornemen van mijn RSS vandaag kwam ik het volgende bericht tegen op Bright.nl : Typen versus schrijven. Het begint met”:
“Met de hand schrijven, wie doet dat nog met regelmaat? Wie kan het nog leesbaar en kun je niet veel beter alles typen?”
Dat deed me even terugdenken aan de begintijd dat ik gemeenteambtenaar was. Er stonden op ieder bureau nog van die ouderwetse ratel typmachines waarbij we carbonpapier gebruikten voor de vermenigvuldiging.  Een college-, commissie- of raadstuk werd toen eerst met de hand geschreven, waarna ik op de typmachine ( met typex)  aan de slag ging. In de loop van de jaren had mijn ( linkse) middelvinger ( ben linkshandig) door al dat geschrijf een deukje opgelopen. En dat deukje is verdwenen! Niet dat ik niet meer schrijf. Integendeel. Ik schrijf veel meer. Maar de pen is vervangen door de pc en het deukje is vervangen door een bobbeltje op mijn (rechter) pols dat af en toe een beetje pijnlijk aanvoelt ( RSI????).

Wat schrijf ik dan nog wel met pen ( of iets vergelijkbaars)? Een boodschappenlijstje, een telefoon- of lenersnummer, vandaag adressen op enveloppen (o, wat ouderwets maar ik heb het adressenbestand nog niet helemaal digitaal beschikbaar), een kaartje, een mededeling op het whiteboard, een memootje voor mijn zoons. Heel veel verder kom ik denk ik niet.

En leesbaar? Mijn mooie meisjes handschrift van de basisschool is in het niet verdwenen. Ik zal maar geen grafoloog  loslaten op mijn huidige handschrift.  Er zit namelijk geen routine meer in dat geschrijft met pen.  
Maar deukje of bobbeltje, pen, typmachine of pc, het heeft heel veel output of deftig  gezegd “content” opgeleverd, dat ergens nog wel in de (gemeente-) archieven is terug te vinden. En daar gaat het toch om, om wat eruit kwam/ komt.

• Tweet
• Pin It