Vanuit het kassahok…..

Wie mij de laatste weken gevolgd heeft op Twitter of Facebook, zal het niet zijn ontgaan dat ik als vrijwilliger betrokken was bij het IJsfeest in mijn dorp Son en Breugel. Ik heb in totaal zo’n 6 keer kassadiensten gedraaid en mocht als vrijwilligerscoördinator meehelpen  de crew-wisselingen soepel te laten verlopen. Het evenement is een mooi lokaal initiatief dat nu voor de derde keer plaatsvindt. Zo’n 140 vrijwilligers en maatschappelijke stagiaires leveren een bijdrage om het evenement tot en succes te maken. Zonder die inzet, waarbij ook verenigingen en organisaties vrijwilligers beschikbaar stellen, kan dit mooie evenement niet plaatsvinden.

Vanuit het kassahok heb je een mooi overzicht van de ijspret:  Peuters die aan de hand van de ouders, op botjes,  de eerste “pasjes” op het ijs zetten, zwierende ervaren lachende kinderen, flirtende tieners die in de toekomst misschien kunnen zeggen “Ik heb je ontmoet op de ijsbaan in Son”. Maar ook rolstoelers met een brede glimlach en andere activiteiten voor verschillende doelgroepen, al of niet georganiseerd door lokale verenigingen/ organisaties.  Ik geniet daar van. Daar doe je het voor.

Staand achter de verkoopbalie en uitgifte van schaatsen, kom je in contact met veel inwoners. Jong en oud. Waarvan vele mij, omdat ik tot oktober in de bibliotheek van Son en Breugel werkte ( maar inmiddels tijdelijk in Geldrop) kennen. Regelmatig kreeg ik de vraag waar ik toch gebleven was. Die associatie van mij als persoon met de bieb is er nog steeds blijkbaar. Leuk om zo weer eventjes terug te zijn.
Daarnaast tref je op een dergelijke locatie ook vele inwoners die op de een of andere manier bij het verenigingsleven betrokken zijn. Mooi om even bij te praten. Of om, heel spontaan, op de 1e dag van het nieuwe jaar een “kerstoverleg‘ met de wethouder te voeren. Een mooie gelegenheid ook, om na afloop van de dienst aanwezig te zijn bij de optredens van een aantal lokale bands  in de tijdelijke horecagelegenheid ( het Streufke). Ook weer erg gezellig en een mooie ontmoetingsplaats. Niet dat ik zonder dit vrijwilligerswerk mijn gezicht niet zou laten zien. Ben altijd wel in voor een lokaal feestje.

Je kunt eigenlijk wel zeggen dat ik de donkere dagen rondom kerst weer prima ben doorgekomen. Vandaag is het Smeltfeest en eindigt dit evenement. Volgend jaar weer? Als het aan mij ligt zeker. Misschien met een (vrijwilligers-) teampje van de bibliotheek?

 

Zomaar een tweet.

;

@anniemaessen @antoniamo @industrialpope Weinig resultaat? Jullie tweeps zijn de reden dat ik de bieb nog niet compleet heb opgegeven!

— Pieter Offermans(@StoriesGuy) december 1, 2012

Naar aanleiding van een blog van collega Annette gisteren vond er een twitterconversatie plaats tussen de in de bovenstaande tweet genoemde personen. Met name de tweet van @StoriesGuy is me bijgebleven.

Jullie tweeps zijn de reden dat ik de bieb nog niet heb opgegeven” van Pieter zette me op deze rustige zondagochtend aan het denken.

Wat voegen wij, de tweeps van de werkvloer (die veelvuldig gebruik maken van social media) nou daadwerkelijk toe aan de toekomst van de bibliotheek? Ok, we blijven bij voor wat betreft de ontwikkelingen, denken na over de toekomst, zijn zichtbaar voor de buitenwereld, hebben hart voor ons werk, de werkzaamheden en de lener. En dragen dat ook via social mediakanalen uit. Al of niet met “voorzichtige” of “kritische” bewoordingen.

Zelf heb ik het idee (misschien ten onrechte zeg het maar) dat het niet zo veel uitmaakt wat ik ergens van vind. Annette noemt het “een roepende in de woestijn”. Zo voelt het inderdaad ook voor mij. De organisaties, de politiek, de leners, wat zien zij er van c.q. wat doen zij er mee? En wat doe je dan?
Je terug trekken en denken “het zal mijn tijd wel duren”? Of “Ik kijk wel uit in deze onzekere tijden?”. Laat de ( landelijke)organisaties het maar uitzoeken, die weten wat goed is voor de toekomst!?

Ik betrap me er zelf op dat ik hier steeds meer naar neig. Heb ook, net als Annette, al vele jaren mijn nek uitgestoken als het gaat om het promoten van de bibliotheek en de maatschappelijke waarde. En we staan allebei open voor de digitiale ontwikkelingen en doen er volop aan mee. Al zeg ik het zelf: “Ik was een ware ambassadeur”. Het destijds tentoongespreide optimisme heeft me helaas een beetje verlaten ben ik bang.

Mijn werk doe ik nog met veel plezier. Daar niet van. Door alle bezuinigingen en pessimistische toekomstbeelden probeer ik juist nu in de dagelijkse praktijk nog steeds met verve de klant te bedienen. En de “moderne” kant van de bibliotheekmedewerker te laten zien. Ook naar mijn collega’s. Die er in een aantal gevallen van uit gaan dat het prima is als 1 iemand op de werkvloer verstand heeft van computers, e-readers en social media.

Maar de vraag blijft: Wat voegen we nou daadwerkelijk toe? En is dat wel meetbaar? Misschien heeft Pieter het antwoord? Of anderen?

Social links powered by Ecreative Internet Marketing