DLVEB – E I N N A S B L OG

18 november 201519 november 2015

12,5 jaar in vogelvlucht.

Een jubileum heet dat, 12,5 jaar bij eenzelfde werkgever. Heb er al eens eerder een gehad. In 1998 als gemeenteambtenaar. Een derde jubileum zal niet meer lukken denk ik want 25 jaar bij mijn huidige werkgever of 12.5 bij een andere zit er niet meer in denk ik. Tenzij we tot 69 moeten blijven werken.

12.5 jaar. Toch een hele periode. Een onstuimige periode ook. Ga het in vogelvlucht even noteren. vogelvlucht2

2003: Start bij toen nog bibliotheek Son en Breugel. Baan kwijt. Opnieuw aangenomen, diverse directeuren. Uitleentaken, uitgebreid naar presentaties maken en activiteiten organiseren. De eerste website in de lucht. Webmaster. Fusie tot Bibliotheek Dommeldal in 2006, vrijwilligerscoördinator activiteiten. Onzekerheden. Collega’s die komen, collega’s die gaan. Coach 23 Dingen, ontwikkeling passie voor sociale media en mediawijsheid, geen opleiding mediacoach, workshops senior-web. Collega’s ontmoeten via tweetmeets. Een veranderde wereld, voor de bieb en voor mezelf. Diverse trainingen. Tijdelijke overplaatsing naar Geldrop. En gedeeltelijk weer terug naar Son en Breugel. Herinrichting vestiging Son (2x), invoer selfservice. Intrede multi-touchtafels, uitleen ereaders, mediabar en daar uit voortvloeiende nieuwe taken. Reorganisatie. Weer nieuwe taken, webmaster. Andere taken kwijtgeraakt. Deels nieuwe werkplek Geldrop.

Blijdschap en treurnis. Goeie tijden, nare tijden. Grote ups en grote downs. Die ik niet nader zal vermelden omdat iedereen die wel tegenkomt in zijn werkzame leven ( en insiders wel weten waar ik op doel).

Voel ik me nu na 12.5 jaar feestelijk? Nou nee, niet echt. We staan nog steeds op een punt waar de toekomst van de bibliotheek onzeker is en niemand weet wat er komen gaat. En dat er weer veranderingen gaan komen is een feit.

Ben ongetwijfeld in het rijtje hierboven het e.e.a. vergeten. Misschien valt me nog iets te binnen en vul ik het nog aan. Of misschien ook niet. Kan ook beter vooruit kijken en in beweging blijven. Nie dan?

18 september 201518 september 2015

Nog steeds actueel in 2015.

In het kader van ” mijn blog weer oppakken” loop ik mijn archief even door. Op zoek naar berichten die al lang geleden geschreven zijn maar nog steeds actueel zijn bijvoorbeeld. Kwam deze tegen, gedateerd februari 2011: Lokale samenwerking en de bibliotheek, praktische tips .
Past een beetje bij het onderwerp van de Focusgroep gisteren over competenties toekomstige bibliotheek medewerkers. We zijn inmiddels dan wel 4,5 jaar verder maar in de praktijk moet er nog veel gebeuren. Misschien kan iemand hier nog iets mee?

11 september 201411 september 2014

Een (historisch) religieus archief? Deel 2.

In 2010 schreef ik een blog naar aanleiding van een oude bibliotheek die wij tijdens een bezoek tegenkwamen op de zolder van kasteel de Berckt in Baarlo. Ik was nogal verbaasd dat zo’n archief lag te verstoffen tussen oude dozen en veel rommel. Gisteren was ik terug op die zolder, tijdens een rondleiding met familie uit Canada. De bibliotheek was nog steeds in tact. Er was wel het een en ander verdwenen volgens mij maar er was nog voldoende aanwezig om nieuwsgierig te blijven naar de inhoud. En de vraag waarom gebeurt er niks mee is er nog steeds. Of zal het waardeloos zijn?

2 december 20122 december 2012

Zomaar een tweet.

;

@anniemaessen @antoniamo @industrialpope Weinig resultaat? Jullie tweeps zijn de reden dat ik de bieb nog niet compleet heb opgegeven!

— Pieter Offermans(@StoriesGuy) december 1, 2012

Naar aanleiding van een blog van collega Annette gisteren vond er een twitterconversatie plaats tussen de in de bovenstaande tweet genoemde personen. Met name de tweet van @StoriesGuy is me bijgebleven.

“Jullie tweeps zijn de reden dat ik de bieb nog niet heb opgegeven” van Pieter zette me op deze rustige zondagochtend aan het denken.

Wat voegen wij, de tweeps van de werkvloer (die veelvuldig gebruik maken van social media) nou daadwerkelijk toe aan de toekomst van de bibliotheek? Ok, we blijven bij voor wat betreft de ontwikkelingen, denken na over de toekomst, zijn zichtbaar voor de buitenwereld, hebben hart voor ons werk, de werkzaamheden en de lener. En dragen dat ook via social mediakanalen uit. Al of niet met “voorzichtige” of “kritische” bewoordingen.

Zelf heb ik het idee (misschien ten onrechte zeg het maar) dat het niet zo veel uitmaakt wat ik ergens van vind. Annette noemt het “een roepende in de woestijn”. Zo voelt het inderdaad ook voor mij. De organisaties, de politiek, de leners, wat zien zij er van c.q. wat doen zij er mee? En wat doe je dan?
Je terug trekken en denken “het zal mijn tijd wel duren”? Of “Ik kijk wel uit in deze onzekere tijden?”. Laat de ( landelijke)organisaties het maar uitzoeken, die weten wat goed is voor de toekomst!?

Ik betrap me er zelf op dat ik hier steeds meer naar neig. Heb ook, net als Annette, al vele jaren mijn nek uitgestoken als het gaat om het promoten van de bibliotheek en de maatschappelijke waarde. En we staan allebei open voor de digitiale ontwikkelingen en doen er volop aan mee. Al zeg ik het zelf: “Ik was een ware ambassadeur”. Het destijds tentoongespreide optimisme heeft me helaas een beetje verlaten ben ik bang.

Mijn werk doe ik nog met veel plezier. Daar niet van. Door alle bezuinigingen en pessimistische toekomstbeelden probeer ik juist nu in de dagelijkse praktijk nog steeds met verve de klant te bedienen. En de “moderne” kant van de bibliotheekmedewerker te laten zien. Ook naar mijn collega’s. Die er in een aantal gevallen van uit gaan dat het prima is als 1 iemand op de werkvloer verstand heeft van computers, e-readers en social media.

Maar de vraag blijft: Wat voegen we nou daadwerkelijk toe? En is dat wel meetbaar? Misschien heeft Pieter het antwoord? Of anderen?

14 mei 2011

Geen beer op de weg.

Ben in bepaalde situaties niet zo’n held. Durf bijvoorbeeld niet op ski’s, heb moeite met rijden op de autoweg. En aangezien skiën net perse hoeft, manlief meestal rijdt, allemaal geen probleem. Nou ja, dat skiën niet. Kom tegenwoordig echter vaker in de situaties dat ik toch de autosnelweg op moet. Dus….. Afgelopen dagen richting Duitsland, oudste die in Winterberg verblijft opgezocht. Toch maar eens de stoute schoenen aangetrokken en op die Deutsche Autobahn een uurtje achter het stuur gekropen. Op een rustige Strecke, dat dan weer wel. Geen ongeluk gehad of veroorzaakt dus dat viel allemaal weer mee.

Oudste stelde tijdens deze dagen voor “zijn” Kletterwald uit te proberen. Oeps!? Niet te flauw. Tuigje aan, we zien wel . Op het 1e plateautje sloegen de twijfels toe: op 4 meter hoogte een evenwichtsbalk over. Oudste overtuigde mij ervan dat bij het 3e plateau de angst verdwenen zou zijn. Kom op dan maar. En tot mijn eigen verbazing ( en waarschijnlijk ook van oudste en manlief) heb ik het traject t/m niveau 3 ( van de 4) afgemaakt. Eerlijk, het was heus geen kattenpis om op 12 meter hoogte een wiebel ruggetje over te lopen of door een net met touwen te kruipen. Had echt wel af en toe bibberbenen. En bij niveau 3 wilde ik afhaken. Toch doorgezet.

Hoe kon dat nou? Waar was de normaal gesproken aanwezige “beer op de weg” die mij ervan weerhield me niet in dit soort situaties te begeven als het niet perse hoeft? Wilde ik onder het toeziend oog van oudste en manlief niet als watje overkomen? Wilde ik mezelf bewijzen (51 is niet oud!). Het doet er eigenlijk helemaal niet toe: ik heb het ” gewoon” gedaan. En dat voelde: GEWELDIG! Grenzen verlegd en angst overwonnen. Toch maar eens vaker toepassen in bepaalde situaties: gewoon doen! Om te bewijzen dat dit een “waargebeurd verhaal” is onderstaande filmpje.