Treinen met het Boekenweekgeschenk van Jan Siebelink.
Zondag 31 maart 2019. De laatste dag van de Boekenweek 2019 met als thema De moeder, de vrouw. Als ik een boekenweekgeschenk heb gebruik ik dat meestal om gratis te treinen. Zo ook vandaag. Waar naartoe? Dat is meestal een verrassing.
Maakt eigenlijk niet uit waar de trein ons naar toe brengt
We dachten richting Bergen op Zoom te gaan maar zouden onderweg bekijken of we dat zouden halen.
De eerste stop werd Tilburg. Manlief was toch inmiddels ook wel erg benieuwd naar de Lochal waar hij al zoveel moois over had gehoord. En… ook hij was zeer onder de indruk. Vervolgens overstappen ( en even gluren buiten het station) in Breda.
Next stop: Roosendaal. Meer stad dan ik had verwacht. Vanaf het station was het even lopen tot het centrum maar het loonde wel. Er was een mooi marktplein, een groot nieuw overdekt winkelcentrum en, een beetje kitscherig maar niet minder fraai, art deco/ Jugendstil winkelcentrum ( de Passage) waarin je je in Italië waande.
Bergen op Zoom hebben we niet meer gehaald. Er was een deadline namelijk en dat was Studio Sport. Want er werd ook nog gewoon gevoetbald vandaag.
Klik op de afbeelding voor meer foto’s.
.
Met schoonmoeders terug in de tijd (fotoblog).
Dit uitje blijkt achteraf ons laatste uitstapje samen. Schoonmoeder is vandaag 27 juni 2016, overleden. Rust zacht. ” Het was hier So gesellig”.
Met deze tweet begon ons dagje ” terug in de tijd“. Of eigenlijk al eerder. Nadat we waren gearriveerd in het verzorgingstehuis waar schoonmoeders woont ( kastelendorp Baarlo) moesten we nog een uurtje wachten totdat schoonmoeders klaar was met eten en haar middagdutje. Van een medewerker hoorden we dat het Ammy Day was. Op deze dag staat heel Baarlo vol met mooie Amerikaanse auto’s, zowel klassiekers, youngtimers en zelfs vlamnieuwe bolides. Nou, dus maar even een kijkje gaan nemen in het centrum van het mooie dorpje aan de Maas.
Mooi hoor. Oud en nieuw bij elkaar. We liepen even door naar het gebouw waar wat activiteiten plaatsvonden. In dat gebouw was vroeger het jeugdwerk van Baarlo ( Wisja) en het jongerencentrum ( Sjiwa) ), oftewel de Kelder gevestigd. Manlief heeft in de Kelder menig uurtje doorgebracht toen hij jong was, heb ik vernomen. Hij kon zich nog vele details ( !?) herinneren. Later heb ik er met manlief ook wel wat feestjes meegemaakt.
Er liep een vrijwilliger rond in het gebouw en wij vroegen of de Kelder nog bestond. ” Loop maar even mee”, zei hij en voor we het wisten stonden we in de Kelder. Manman, nostalgie, vooral voor manlief.
We hebben die vrijwilliger hartelijk bedankt dat hij ons de mogelijkheid gaf voor deze terugblik in onze jeugdjaren.
Nadat we oma hebben opgehaald, mijn ouderlijk huis in Helden ( gemeente Peel en Maas) bezocht. Heerlijk genoten van de prachtige tuin (met zwembad) die mijn broer daar heeft aangelegd in de voormalige groentetuin van mijn vader. En gezien hoe mijn broer de oude door mijn vader gemaakte gietijzeren ornamenten weer een plekje heeft gegeven. Hingen vroeger in de woonkamer. Lief.
We zijn vervolgens een rondje met schoonmoeders gaan rijden en hebben een bezoek gebracht aan het ouderlijk huis van mijn vader in Egchel. Ik kwam er vroeger vaak omdat een oom daar woonde. Het huis wordt binnenkort gesloopt en daarom wilde ik er graag een kijkje nemen. Hoewel er binnen wel enige aanpassingen zijn geweest ( er werden tijdelijk medewerkers van een tuinbouwbedrijf gehuisvest), zag het er aan de buiten nog bijna precies hetzelfde uit als vroeger. Ik herinner me zelf vooral de waterput nog. Omdat het huis nu leegstaat konden we er ook nog naar binnen gluren. Prachtig, allemaal herinneringen komen op. En over enige tijd is het pand weg. Gelukkig hebben wij nu de foto’s nog.
En weer door. Schoonmoeder geniet altijd erg van de autoritjes door de voor haar zo bekende omgeving van Baarlo. We rijden dan graag nog een extra blokje om. Van Helden-Egchel, via Kessel terug naar Baarlo. Maar eerst nog even uitgestapt bij de ruïne van Kessel.Nou zeg, helemaal gerestaureerd en ik kan me bijna niet meer voorstellen dat dit het oude kasteel was, waar we vroeger vaak met onze ouders op zondagmiddag naar toe fietsten. En zoveel geklauterd hadden op de restanten van het in onze fantasie echt ridderkasteel aan de Maas. Maar…….. wel bijzonder deze restauratie. Oordeel zelf.
We genoten nog even van het uitzicht over de Maas en hebben vervolgens schoonmoeder weer ” uitgeladen ” bij het verzorgingstehuis, pilletje toegediend, boterhammetje gesmeerd, kopje thee voor haar gezet, dikke knuffel gegeven en onze weg terug naar het Brabantse ingezet. Terug naar onze huidige tijd. En schoonmoeder? Die was ” helemaal gelukkig”.
Pure nostalgie ( games).
Via Humo.be stuitte ik op onderstaand filmpje over de evolutie van PC games. Het filmpje roept nostalgische herinneringen bij me op.
Uit de begintijd van de PC games is mij zelf met name CommanderKeen bijgebleven. Uren kon ik ( en mijn toen nog kleine smurfen) er mee spelen. Naast Super Mario op 1 van de eerste Nintendo’s een aardig tijdverdrijf. Inmiddels zijn mijn smurfen en de games van een ander caliber en ikzelf……? Na jaren Hidden Object games aanbeden te hebben, komt er van gamen op de pc eigenlijk niks meer. Krijg nu opeens toch weer zin eens een mooi spelletje op te zoeken.
Geen beer op de weg.
Ben in bepaalde situaties niet zo’n held. Durf bijvoorbeeld niet op ski’s, heb moeite met rijden op de autoweg. En aangezien skiën net perse hoeft, manlief meestal rijdt, allemaal geen probleem. Nou ja, dat skiën niet. Kom tegenwoordig echter vaker in de situaties dat ik toch de autosnelweg op moet. Dus….. Afgelopen dagen richting Duitsland, oudste die in Winterberg verblijft opgezocht. Toch maar eens de stoute schoenen aangetrokken en op die Deutsche Autobahn een uurtje achter het stuur gekropen. Op een rustige Strecke, dat dan weer wel. Geen ongeluk gehad of veroorzaakt dus dat viel allemaal weer mee.
Oudste stelde tijdens deze dagen voor “zijn” Kletterwald uit te proberen. Oeps!? Niet te flauw. Tuigje aan, we zien wel . Op het 1e plateautje sloegen de twijfels toe: op 4 meter hoogte een evenwichtsbalk over. Oudste overtuigde mij ervan dat bij het 3e plateau de angst verdwenen zou zijn. Kom op dan maar. En tot mijn eigen verbazing ( en waarschijnlijk ook van oudste en manlief) heb ik het traject t/m niveau 3 ( van de 4) afgemaakt. Eerlijk, het was heus geen kattenpis om op 12 meter hoogte een wiebel ruggetje over te lopen of door een net met touwen te kruipen. Had echt wel af en toe bibberbenen. En bij niveau 3 wilde ik afhaken. Toch doorgezet.
Hoe kon dat nou? Waar was de normaal gesproken aanwezige “beer op de weg” die mij ervan weerhield me niet in dit soort situaties te begeven als het niet perse hoeft? Wilde ik onder het toeziend oog van oudste en manlief niet als watje overkomen? Wilde ik mezelf bewijzen (51 is niet oud!). Het doet er eigenlijk helemaal niet toe: ik heb het ” gewoon” gedaan. En dat voelde: GEWELDIG! Grenzen verlegd en angst overwonnen. Toch maar eens vaker toepassen in bepaalde situaties: gewoon doen! Om te bewijzen dat dit een “waargebeurd verhaal” is onderstaande filmpje.