Van alles wat – E I N N A S B L OG

5 juni 20235 juni 2023

Een mooie Pinksterdag in de Veluwezoom.

Pinksteren, mooi weer, lang weekend, er op uit op de Bike. Rozendaal, daar zouden we starten. Bij het mooie Kasteel Rosendael ( 1616) en de schitterend gelegen Oranjerie. Bij het kasteel pakten we het eerste knooppunt op. Het fietspad leidde ons door de bossen naar de heideheuvels en zandverstuivingen van de Veluwezoom. Mooie vergezichten en best wel heuvelachtig. Heb weer wat % in de benen.

We fietsten richting Dieren en via dijken langs de IJssel naar het mooie stadje Doesburg. Onderweg was het vanwege het lange weekend best wel druk op het fietspad.

Verrassend de Hazestad Doesburg. Omdat we nog een eindje terug moesten fietsen hebben we een snel rondje door de stad gelopen. Maar aan de vele monumenten en musea zijn we nauwelijks toegekomen helaas.

We vervolgden ons pad. Via De Steeg, Rhenen en Velp weer terug naar Rozendaal. Ook aan een bezoekje aan de Grebbenberg zijn we niet toegekomen. Het hele gebied biedt denk ik nog veel meer dan we nu gezien hebben dus ook deze omgeving vraagt om een tweede bezoekje. En ook nog eens de Posbank gemist ( of misschien toch door/ langs gefietst?)

Ondertussen hadden we ( ik) een beetje last van zadelpijn. 50 km gefietst. Is ook niet niks. :-).

Voor meer foto’s klik hier of op de afbeeldingen

29 oktober 201929 oktober 2019

Wat eten we vandaag?

Een vraag die bijna iedere dag weer terugkomt. Je probeert in je menu een beetje te variëren en gezond te eten maar vaak weet ik tot op het laatste moment niet wat de pot gaat schaffen. Gelukkig denkt manlief af en toe ook mee en ligt er s’ochtends een briefje naast mijn ontbijtbord met een menusuggestie.

Ik hoor van mensen die voor een hele week de boodschappen doen en het menu dus al voor een hele week klaar hebben. Gaat mij niet lukken! Zul je net zien dat ik op dinsdag nou juist geen zin heb in de geplande gebakken aardappels met speklappen…

Vroeger, ja vroeger… hadden we hier in de huis de gewoonte dat ieder gezinslid 1 week het menu mocht bepalen. Nee, niet iedere dag pizza of friet maar een mooie afwisseling van gerechten. Heeft jaren goed gegaan. Totdat er gezinsleden onregelmatig gingen werken en dit niet meer uitvoerbaar werd.

Maar ala, wat eten we vandaag? Maar eens in mijn oude vervallen kookschriftje neuzen. Wie weet kom ik iets tegen waar ik vandaag erg veel zin in heb. Of weet jij nog een smakelijk gerecht? Ik hoor het graag.

18 augustus 201618 augustus 2016

Herinnering aan de korenschoof.

Gisteren rondgereden door het Brabantse land.Onder anderen in de omgeving van de Biesbosch. Op vele plaatsen was het graan inmiddels gemaaid of was groot materieel doende het graan te maaien. Een teken dat de zomer langzaamaan weer op zijn eind loopt.

Op de een of andere manier doet me dat aan vroeger denken. Tijdens logeerpartijtjes bij ( boeren) familie, mochten we in de zomer mee op de aanhanger naar het land.
De hele familie ging mee, oom, tante, neven en nichtjes en wij als logeetjes uiteraard ook.
Mand met boterhammen en koffie mee. Oom en neven met tractoren in de weer het koren te maaien. Op tijd in de schaduw uitrusten met een bakkie en een bammetje. Zo gezellig.

In die tijd ( tja, is inmiddels een tijdje geleden, laten we zeggen zo ongeveer 1970) werd het koren nog niet in balen of plastic verwerkt zoals nu vaak het geval is maar werden korenschoven tegen elkaar gezet om te drogen.Voor ons destijds een prachtige speel- en verstopplek. En als de schoven dan werden opgehaald met de aanhanger, mochten wij er tijdens het ritje naar de boerderij, bovenop zitten. Wat een lol hadden we dan.

Zo leidt zo’n tochtje toch weer tot mooie herinneringen.

25 januari 20161 april 2018

Een toevallige ontmoeting 1.

Sinds ik gestopt ben met roken, na bijna 2 jaar geleden, probeer ik wat meer te bewegen. Wandelen is een activiteit geworden, die het beste bij mij past: ik pak de benenwagen wanneer het mij uitkomt, niks verplicht op vaste tijdstippen, uurtje over, wandelschoenen aan en er op uit.

Vanochtend tijdens mijn wandeling in het zonnetje ( het is een stralende lentedag in januari) ben ik het buitengebied ingewandeld. Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat de uitgestrekte velden en mooie natuur bij mij om de hoek liggen.

Bij één van de boerderijen was een wat oudere man ( noem hem voor het gemak even ” de boer” ) bezig met houtkloven. Het rook er heerlijk naar verse blokken hout.
Ik zei er wat van waarna de boer vroeg of ik ook een hout kachel had. Nee, in een eerdere woning wel maar in de huidige helaas niet.

Hij bleek in voor een praatje en ik ook wel trouwens. We hebben gesproken over hoe mijn schoonvader toen hij nog leefde ook hout verzamelde, waar hij het vandaan haalde en hoe hij uren bezig kon zijn met stapelen. Dat kwam nogal nauw blijkbaar. En over zijn gezondheid. s’Ochtends kon hij wat klussen maar s’ middags moest hij rusten en zich gedeisd houden. Hooguit even iemand helpen een gevangen mol uit een klem halen, dat kon nog wel.

Vol trots vertelde de boer mij dat hij houtkachels verzamelde. Ik mocht wel even mee in de schuur om te kijken (!?). Ok, heb onze kinderen altijd verteld niet met vreemde mannen mee te gaan, maar deze boer leek me wel betrouwbaar.

Binnen liet de man mij een prachtige Noorse houtkachel zien. Hij verwarmde er een deel van de schuur mee. Als ik mijn voeten even zou vegen mocht ik ook nog mee in een andere ruimte. Mooi, ook daar een houtkachel die hij onlangs via internet had gekocht. De kachel stond in een soort van huiskamer met eethoek en biljart. Biljarten was een andere hobby van hem. Mooi als je zoveel ruimte om je huis hebt dat je dit kunt realiseren.

Na nog even wat ditjes en datjes verteld te hebben bedankte ik hem dat ik even mocht kijken ( beetje ala Man bijt hond) en wandelde weer verder. Nagenietend van deze toevallige ontmoeting. En mij realiserend hoe fijn ik het vind om in een dorp te wonen.