Helemaal toevallig was deze ontmoeting eigenlijk niet. Eigenlijk was dit familiebezoekje van te voren gepland. Maar waar we in terecht kwamen… dat was dan toch wel weer een beetje “toevallig”.
Wist dat deze familieleden er een aantal hobby’s op na hielden. Ooit zelfs waren ze bij Man bijt hond( Hond aan tafel november 2010 op 16 min.). Maar dat ze over een compleet “museum” beschikten, daar had ik niet bij stil gestaan.
Viel dan ook van de ene verbazing in de ander. Kwam ogen en oren tekort.
De enorme verzameling klokken. Staand, hangend, liggend, oud, nieuw, van bimbam tot koekoek, een heel huis vol. Een getik van jewelste. Je moet er niet aan denken hoeveel werk het moet zijn als je al die klokken op zomer- of wintertijd moet zetten…
De verzameling bidprentjes: 180.000 in totaal.
De grote hoeveelheid heilige beelden, schilderen en andere kerkelijke en nostalgische snuisterijen.
Een werkkamer voor genealogisch onderzoek en een werkplaats om klokken te repareren.
Maar wat het meest bleef hangen waren de verhalen van het familielid. Aan ieder beeldje, boekje of klokje dat hij vast pakte, hing een stukje ( emotionele) familiegeschiedenis. Wat een verteller en een lopend archief was deze man.
Moeten echt nog een keer terug. want iedere keer als je om je heen keek, zag je weer iets anders. En we hebben nog een niet werkend klokje ter reparatie staan.
Mooie mensen, deze verzamelaars.
Via een klik op de onderstaande afbeelding een korte impressie.
