Geen beer op de weg.

Ben in bepaalde situaties niet zo’n held. Durf bijvoorbeeld niet op ski’s, heb moeite met rijden op de autoweg. En aangezien skiën net perse hoeft, manlief meestal rijdt, allemaal geen probleem. Nou ja, dat skiën niet. Kom tegenwoordig echter vaker in de situaties dat ik toch de autosnelweg op moet. Dus….. Afgelopen dagen richting Duitsland, oudste die in Winterberg verblijft opgezocht. Toch maar eens de stoute schoenen aangetrokken en op die Deutsche Autobahn een uurtje achter het stuur gekropen. Op een rustige Strecke, dat dan weer wel. Geen ongeluk gehad of veroorzaakt dus dat viel allemaal weer mee.

Oudste stelde tijdens deze dagen voor “zijn” Kletterwald uit te proberen. Oeps!? Niet te flauw. Tuigje aan, we zien wel . Op het 1e plateautje sloegen de twijfels toe: op 4 meter hoogte een evenwichtsbalk over. Oudste overtuigde mij ervan dat bij het 3e plateau de angst verdwenen zou zijn. Kom op dan maar. En tot mijn eigen verbazing ( en waarschijnlijk ook van oudste en manlief) heb ik het traject t/m niveau 3 ( van de 4) afgemaakt. Eerlijk, het was heus geen kattenpis om op 12 meter hoogte een wiebel ruggetje over te lopen of door een net met touwen te kruipen. Had echt wel af en toe bibberbenen. En bij niveau 3 wilde ik afhaken. Toch doorgezet.

Hoe kon dat nou? Waar was de normaal gesproken aanwezige “beer op de weg” die mij ervan weerhield me niet in dit soort situaties te begeven als het niet perse hoeft? Wilde ik onder het toeziend oog van oudste en manlief niet als watje overkomen? Wilde ik mezelf bewijzen (51 is niet oud!). Het doet er eigenlijk helemaal niet toe: ik heb het ” gewoon” gedaan. En dat voelde: GEWELDIG! Grenzen verlegd en angst overwonnen. Toch maar eens vaker toepassen in bepaalde situaties: gewoon doen! Om te bewijzen dat dit een “waargebeurd verhaal” is onderstaande filmpje.

DLVEB deel 16: grenzen verleggen.

lom-oneframefunny02

Ik  ben een onervaren inleider en aftitelaar van sprekers bij informatieavonden en lezingen in onze bieb. Iedere keer als er een avond is moet ik er even voor gaan zitten om een tekst te “verzinnen” voor de inleiding. Is altijd wel weer een beetje spannend voor zo’n groep staan (nog los van de spanning of de techniek het niet laat afweten!!!???!!). De maximale groep toehoorders is vanwege de kleine ruimte beperkt tot 50 personen. Maar toch. Ook de aftiteling vraagt om wat  extra inspanning. Soms gaat een deel van de inhoud van de informatie of lezing een beetje aan me voorbij omdat ik naast luisteren ook aantekeningen maak die ik kan gebruiken bij de aftiteling.
Er zijn een aantal vaste feiten die ik moet vermelden zoals het promoten van de bieb als inspirerend centrum voor informatie, cultuur, educatie en ontmoeting , een korte toelichting op de sprekers en de inhoud, daarnaast wat opmerkingen van huishoudelijke aard. Met steekwoorden op een velletje probeer ik er dan toch maar iets van te maken.  Er zit gelukkig een opgaande lijn in. Mooi was het ook dat toen ik een tweet maakte over mijn voorbereiding van de lezing van de notaris een collega uit het zuiden van het land ( dank  Jeroen) , mij wees op hun bibliotheeksite, over het zelfde thema dat zij in april op de agenda hadden staan. Twitter als collegiale helpdesk. 
 Ik ga er zelf van uit dat het wel went en zie het maar als een uitdaging om mijn grenzen te verleggen.

De volgende informatieavond staat weer voor de deur: Cyberpesten.    Met naar verwachting een grote toeloop. Maar ja, het zijn er maar maximaal 50 toch? En vroeger dufde ik toch ook een anderhalve salto van de hoge duikplank te maken?    
Speelt deze “spanning” bij jou ook en heb je tips. Schrijf dan een reactie.

Social links powered by Ecreative Internet Marketing