Een “toevallige”ontmoeting deel 4. Een verborgen museum.

Jan en Wim 2010 Man bijt hond. Veertien katten.

Helemaal toevallig was deze ontmoeting eigenlijk niet. Eigenlijk was dit familiebezoekje van te voren gepland. Maar waar we in terecht kwamen… dat was dan toch wel weer een beetje “toevallig”.
Wist dat deze familieleden er een aantal hobby’s op na hielden. Ooit zelfs waren ze bij Man bijt hond( Hond aan tafel november 2010 op 16 min.).  Maar dat ze over een compleet “museum” beschikten, daar had ik niet bij stil gestaan.

Viel dan ook van de ene verbazing in de ander. Kwam ogen en oren tekort.

De enorme verzameling klokken.  Staand, hangend, liggend, oud, nieuw, van bimbam tot koekoek,  een heel huis vol. Een getik van jewelste. Je moet er niet aan denken hoeveel werk het moet zijn als je al die klokken op zomer- of wintertijd moet zetten…

De verzameling bidprentjes: 180.000 in totaal.

De grote hoeveelheid heilige beelden, schilderen en andere kerkelijke en nostalgische snuisterijen.

Een werkkamer voor genealogisch onderzoek en een werkplaats om klokken te repareren.

Maar wat het meest bleef hangen waren de verhalen van het familielid. Aan ieder beeldje, boekje of klokje dat hij vast pakte, hing een stukje ( emotionele) familiegeschiedenis. Wat een verteller en een lopend archief was deze man.

Moeten echt nog een keer terug. want iedere keer als je om je heen keek, zag je weer iets anders.  En we hebben nog een niet werkend klokje ter reparatie staan.
Mooie mensen, deze verzamelaars.

Via een klik op de onderstaande afbeelding een korte impressie.

Toevallige ontmoeting deel 3: over asperges en een Zundapp.

Het is aspergetijd. Heerlijk. In  mijn omgeving ( Brabant) vind je veel telers van dit ” witte goud”. Op diverse plaatsen in het buitengebied staan voor de boerderijen bordjes met ” asperge te koop” Als wij hier asperge eten, dan gaan wij dus rechtstreeks naar de boer. In tegenstelling tot de asperge in de supermarkt, komt de asperge bij de boer “rechtstreeks van het land”. En in de regel is deze naast supervers ook nog eens een stuk goedkoper.

Gisteren gingen partner en ik op pad voor een kilootje wit goud. En een doosje verse eieren. Waar wij onze asperge kopen loop je bij de boerderij achterom, word je verwelkomt door de blaffende huishond,  ga je de schuur binnen en druk je op het belletje.

Voor de ingang van de schuur stond een aftandse oude Gazellefiets en manlief raakte hierover met de boer aan de praat. Vanteen kwam hettander en al snel werd er gesproken over de tijd dat boer (bijna 70) en partner beschikten over een Zundapp, die manlief ( achteraf heel spijtig) nooit had moeten verkopen.

Toen bleek de boer een verrassing te hebben. “Kom maar eens mee”  zei hij tegen manlief en ze liepen de schuur binnen. Daar, afgedekt onder een zeil en een doek, kwam een rode Zundapp uit 1967 te voorschijn. Die nog  kon rijden ook. Manlief was blij verrast en al snel kwamen de verhalen over vakanties met vrienden op de brommer, met ieder onderdelen van een tent op de bagagedrager, afgedekt met de US vlag ( Easy Rider). Verhalen over de vakanties in Duitsland, zittend en drinkend op bierkratjes. Over de brommer die belangrijker was dan de meisjes.

Wederom een bijzondere toevallige ontmoeting. Met een kilo asperges reden we met een glimlach op ons gezicht naar huis.

img_7337-1.jpg

Herinnering aan de korenschoof.

Gisteren rondgereden door het Brabantse land.Onder anderen in de omgeving van de Biesbosch. Op vele plaatsen was het graan inmiddels gemaaid of was groot materieel doende het graan te maaien. Een teken dat de zomer langzaamaan weer op zijn eind loopt.

Op de een of andere manier doet me dat aan vroeger denken. Tijdens logeerpartijtjes bij ( boeren) familie, mochten we in de zomer mee op de aanhanger naar het land.
De hele familie ging mee, oom, tante, neven en nichtjes en wij als logeetjes uiteraard ook.
Mand met boterhammen en koffie mee. Oom en neven met tractoren in de weer het koren te maaien. Op tijd in de schaduw uitrusten met een bakkie en een bammetje. Zo gezellig.

In die tijd ( tja, is inmiddels een tijdje geleden, laten we zeggen zo ongeveer 1970)   werd het koren nog niet in balen of plastic verwerkt zoals nu vaak het geval is maar werden korenschoven tegen elkaar gezet om te drogen.Voor ons destijds een prachtige speel- en verstopplek. En als de schoven dan werden opgehaald met de aanhanger, mochten wij er tijdens het ritje naar de boerderij, bovenop zitten. Wat een lol hadden we dan.

Zo leidt zo’n tochtje toch weer tot mooie herinneringen.

in

Met schoonmoeders terug in de tijd (fotoblog).


Dit uitje blijkt achteraf ons laatste uitstapje samen. Schoonmoeder is vandaag 27 juni 2016, overleden. Rust zacht. ” Het was hier So gesellig”. 

Met deze tweet begon ons dagje ” terug in de tijd“. Of eigenlijk al eerder. Nadat we waren gearriveerd  in het verzorgingstehuis waar schoonmoeders woont ( kastelendorp Baarlo) moesten we nog een uurtje wachten totdat schoonmoeders klaar was met eten en haar middagdutje. Van een medewerker hoorden we dat het Ammy Day was. Op deze dag staat heel Baarlo vol met mooie Amerikaanse auto’s, zowel klassiekers, youngtimers en zelfs vlamnieuwe bolides. Nou, dus maar even een kijkje gaan nemen in het centrum van het mooie dorpje aan de Maas.

  

Mooi hoor. Oud en nieuw bij elkaar. We liepen even door naar het gebouw waar wat activiteiten plaatsvonden. In dat gebouw was vroeger het jeugdwerk van Baarlo ( Wisja) en het jongerencentrum ( Sjiwa) ), oftewel de Kelder gevestigd. Manlief heeft in de Kelder menig uurtje doorgebracht toen hij jong was, heb ik vernomen. Hij kon zich nog vele details ( !?) herinneren. Later heb ik er met manlief ook wel wat feestjes meegemaakt.

Er liep een vrijwilliger rond in het gebouw en wij vroegen of de Kelder nog bestond. ” Loop maar even mee”, zei hij en voor we het wisten stonden we in de Kelder. Manman, nostalgie, vooral voor manlief.


We hebben die vrijwilliger hartelijk bedankt dat hij ons de mogelijkheid gaf voor deze terugblik in onze jeugdjaren.

Nadat we oma hebben opgehaald, mijn ouderlijk huis in Helden ( gemeente Peel en Maas) bezocht. Heerlijk genoten van de prachtige tuin (met zwembad) die mijn broer daar heeft aangelegd in de voormalige groentetuin van mijn vader. En gezien hoe mijn broer de oude door mijn vader gemaakte gietijzeren ornamenten weer een plekje heeft gegeven. Hingen vroeger in de woonkamer.  Lief.

We zijn vervolgens een rondje met schoonmoeders gaan rijden en hebben een bezoek gebracht aan het ouderlijk huis van mijn vader in Egchel. Ik kwam er vroeger vaak omdat een oom daar woonde. Het huis wordt binnenkort gesloopt en daarom wilde  ik er graag een kijkje nemen. Hoewel er binnen wel enige aanpassingen zijn geweest ( er werden tijdelijk medewerkers van een  tuinbouwbedrijf gehuisvest),  zag het er aan de buiten nog bijna precies hetzelfde uit als vroeger. Ik herinner me zelf vooral de waterput nog. Omdat het huis nu leegstaat konden we er ook nog naar binnen gluren. Prachtig, allemaal herinneringen komen op. En over enige tijd is het pand weg. Gelukkig hebben wij nu de foto’s nog.

  

En weer door. Schoonmoeder geniet altijd erg van de autoritjes door de voor haar zo bekende omgeving van Baarlo. We rijden dan graag nog een extra blokje om. Van Helden-Egchel, via Kessel terug naar Baarlo. Maar eerst nog even uitgestapt bij de ruïne van Kessel.Nou zeg, helemaal gerestaureerd en ik kan me bijna niet meer voorstellen dat dit het oude kasteel was, waar we vroeger vaak met onze ouders op zondagmiddag naar toe fietsten. En zoveel geklauterd hadden op de restanten van het in onze fantasie echt ridderkasteel  aan de Maas. Maar…….. wel bijzonder  deze restauratie. Oordeel zelf.

 
We genoten nog even van het uitzicht over de Maas en hebben vervolgens schoonmoeder weer ” uitgeladen ” bij het verzorgingstehuis, pilletje toegediend, boterhammetje gesmeerd, kopje thee voor haar gezet, dikke knuffel gegeven en onze weg terug naar het Brabantse ingezet. Terug naar onze huidige tijd. En schoonmoeder? Die was ” helemaal gelukkig”. 

Pure nostalgie ( games).

Via Humo.be stuitte ik op onderstaand filmpje over de evolutie van PC games. Het filmpje roept nostalgische herinneringen bij me op.
Uit de begintijd van de PC games is mij zelf met name CommanderKeen bijgebleven. Uren kon ik ( en mijn toen nog kleine smurfen) er mee spelen. Naast Super Mario op 1 van de eerste Nintendo’s een aardig tijdverdrijf. Inmiddels zijn mijn smurfen en de games van een ander caliber en ikzelf……? Na jaren Hidden Object games aanbeden te hebben, komt er van gamen op de pc eigenlijk niks meer. Krijg nu opeens toch weer zin eens een mooi spelletje op te zoeken.

Social links powered by Ecreative Internet Marketing