Gisteren hielp ik aan de balie een moeder, met J. haar 31 jarige dochter die bij ons in het dorp permanent verblijft in een woon- zorgvoorziening voor gehandicapten. Ze kwam het abonnement opzeggen. Een jaar geleden waren ze lid geworden maar omdat er dit jaar maar 1 keer gebruik was gemaakt van de biebpas, vond ze de kosten niet opwegen. Ze had gehoopt dat haar dochter onder begeleiding vaker de bieb had kunnen bezoeken. Maar helaas, de begeleiders hadden (of kregen) daar blijkbaar geen tijd voor en/of moesten andere prioriteiten stellen .
Nou zijn de begeleiders, die onze bieb met hun pupillen bezoeken ( met of zonder rolstoel) , allemaal stuk voor stuk mensen die erg begaan zijn met hun werk. Ik heb daar altijd weer groot respect voor. Petje af, ik zou dat zelf niet kunnen. Veel van onze vrienden en bekenden werken in de zorgsector en vaak horen we hun verhalen over wat ze allemaal zouden willen maar niet ( meer) kunnen als gevolg van m.n. bezuinigingen. Aan hen ligt het echt niet.
Een bezoekje aan de bibliotheek is voor de pupillen een uitje. Daarnaast is het natuurlijk ook een manier om deel uit te maken van onze maatschappij. Het is niet voor niks dat sommige rugzakjes (particulier) worden gebruikt om voor kinderen en volwassenen met een beperking begeleiders aan te trekken die met die pupillen boodschappen gaan doen, op een terrasje te gaan zitten en allemaal meer activiteiten die wij, zonder beperking ook in ons normale leven doen.
Ik vond het verhaal van de moeder, net als zij zelf, dan ook eigenlijk best triest. Heb haar gewezen op de mogelijkheid om een klein ( goedkoper) abonnement te nemen. Moeders, die het blijkbaar ook erg jammer vond om het lidmaatschap op te zeggen, besloot ter plekke het abonnement van J. om te zetten en voortaan maar zelf op de vrijdagmiddag, als ze op bezoek kwam met J. naar de bieb te gaan. Ze had alleen 1 probleempje. Stel dat ze een middag niet kon en ze de materialen niet terug zou kunnen brengen? Heb haar gewezen op de digitale verlengopties. En ze was om. Voor haar dochter J.
En J. ? Die ijlde vervolgens met een blije stralende lach op haar gezicht naar de luisterboeken.
En dan denk ik aan al die hoge bonussen, aan de uit de hand lopende kosten voor de Joint Strike Fighters en welke andere onproportionele ( nutteloze) uitgaven en dan denk ik: Wat kost nou toch een glimlach?
Hoop het ook. J. genoot er zo duidelijk van. Ben benieuwd.
Mooie post over wat bezuinigingen nu echt kunnen betekenen, en hoe je goed meedenkt met de klanten. Ik hoop dat moeder en dochter vaak zullen komen.