Somberte alom in bibliotheekland. Intrede digitale lezen en de angst om het papieren boek/ cq de fysieke bibliotheek te verliezen, grootscheepse bezuinigingen, vernieuwingen waar menigeen moeite heeft in mee te gaan, veranderende werkzaamheden noem maar op. Probeer je dan nog maar eens staande te houden. Het raast om je heen en toch blijft je er als rasechte bibliotheekmedewerker naar streven de klant op een klantvriendelijke manier te woord te staan.
Landelijk wordt er op alle fronten nagedacht over hoe het nou verder moet. Er zijn zwartkijkers en doemdenkers, mensen die gelaten afwachten, er zijn optimisten en voorvechters. Na het lezen van o.a. het VOB persbericht en daarna van Ton de Kruijf (inclusief reacties) en optimistisch denken over bezuinigingen (Edwin Mijnsbergen) vroeg ik mij af waar ik ( de mens van de werkvloer) nou sta. Ben ik een doemdenker? Bij tijd en wijle wel. Wacht ik gelaten af? Niet helemaal. Of ben ik een optimist? Hoop van wel maar weet het ( nog) niet zeker.
Ook vroeg ik mij af welke invloed ik ( als mens van de werkvloer) nou heb. Heb ik die wel? Of zijn het alleen de biebbonzen en de subsidiegevers die bepalen waar wij als bibliotheken in de toekomst staan?
Een ding weet ik zeker. Als mens van de werkvloer die in direct contact staat met onze klant, kan ik, onder het mom van het heeft mijn interesse niet, niet achterblijven in de digitale ontwikkelingen/ veranderingen. Je kunt er niet meer omheen. Wij, mensen van de werkvloer, zitten aan de basis. Daar zit een stuk van onze kracht. Zodat niet alleen van boven af, maar ook bottom-up gewerkt wordt aan ons bestaansrecht. Mensen op de werkvloer: denk mee, doe mee, belijd het in woord en in daad. Met afwachten en niets doen werk je niet mee aan het bestaansrecht van de bibliotheek.
Dit is mijns inziens geen doemdenken, niet gelaten afwachten, maar toch ook een stukje optimisme ( hoop ik).
Misschien in de toekomst infotheek?
Dit blog en alle reacties heb ik gemist Annie. Maar alles wat er staat is een waarheid als een koe.De mensen op de werkvloer doen er toe.
En alleen met digitale middelen redden we het niet.
Zie ook mijn blogbijdrage (waarin ik slechts enkele praktijdvoorbeelden noemde van de afgelopen week.)
Ze horen erbij. Voorlopig nog samen met de boeken. Zonder boeken, in welke vorm ook, zijn we geen bibliotheek meer (biblio = boek)
Inderdaad, de echte liefhebber doet het in eigen tijd. Ik ook. Straks zijn we hierdoor echter 4 stappen verder dan de rest van de collega’s die gelaten afwachten.
Ik ben ook maar iemand van de werkvloer. En ben ook niet in de positie om een cultuuromslag te bewerkstelligen. Ik vind het zelf leuk en interessant genoeg om er veel tijd en energie in te stoppen. Ik leer er ook veel van. Maar het is wel grotendeels mijn eigen tijd. En niet iedereen wil dat.
Ik vind dat ook wel frustrerend omdat het daardoor allemaal zo langzaam lijkt te gaan. En misschien zijn we daardoor straks wel te laat..
Dat zou een mooie oefening zijn. Helemaal mee eens. Ben benieuwd of dat zou lukken.
Hetty, die cultuuromslag. Ja, dat sijpelt maar langszaam door. Die gelatenheid / strikte afbakening van werk/prive/ krappe uren staan dat in de weg.
Is wel frustrerend hoor. Ben ook niet iemand die een positie verkeert die dat kan bewerkstelligen. Ben maar iemand van de werkvloer. Maar doe mijn best om toch een steentje bij te dragen.
En wat er onder de “niet klant” leeft mbt de bibliotheek?
Is ook wel interessant om te weten.
En nu het besef bij de medewerkers nog. Natuurlijk zijn er mensen op de werkvloer die hun uiterste best doen. Maar volgens mij nog te weinig. En het gaat traag. Ben echter bang dat de kloof alleen maar groter worden tussen “gelatenen en voorvechters.”
Ik vind dat je gelijk hebt, dat we mee moeten denken en mee moeten doen.
Maar ik zie om me heen bij sommige collega’s ook een gelaten houding. We krijgen toch immers nog steeds klanten? En: bij ons valt het mee met de bezuinigingen..
Juist doordat je op de werkvloer direct in contact bent met de klanten is het soms lastig om het groter geheel te zien. Ook de afgeknepen uren zorgen er nog eens extra voor dat veel collega’s weinig extra’s meer doen naast het werk wat ze doen. Er is dan weinig tijd over om je te verdiepen in de landelijke situatie. Ook houden een aantal collega’s een strikte scheiding werk-thuis aan.
En ik ben het ook met Bas eens. Je hoeft niet per se digitaal om je werk te doen, en dan is het lastig om, als je je er niet zo in thuis bent, vanuit jezelf mee aan de slag te gaan.
We hebben dus nog wel een cultuuromslag te maken denk ik zo.
De mensen op de werkvloer zijn een essentiële schakel in het geheel van het bibliotheekwerk. Wellicht is de wat mindere belangstelling voor het digitale, die ik in het algemeen bespeur bij veel mdw’s (niet alleen uit de frontoffice overigens), te wijten aan het feit de feitelijke dienstverlening nog heel erg fysiek is en nog maar marginaal digitaal. We zouden vaker moeten oefenen of we de vragen van de klanten ook zonder collectie maar alleen met de ons ter beschikking staande digitale middelen kunnen oplossen. Dan krijgen we wat meer ervaring.
Helemaal mee eens. Zonder de mensen op/van de werkvloer kan er van alles bedacht worden maar zonder hun input op die ideeën komt er weinig van terecht. Zij komen tenslotte de klant echt tegen en weten als geen ander wat er onder de klant leeft. Zonder de mensen op de werkvloer is er geen bibliotheek.
Dat is een positieve benadering inderdaad. Ook als je niet in de positie verkeert om daadwerkelijk beslissingen te nemen en op die manier dingen te veranderen, begint het toch op de werkvloer, met een positieve en voorwaarts gerichte instelling. Het zijn de leidinggevenden die dat moeten voeden, maar uiteindelijk zijn de medewerkers de visitekaartjes, de knooppunten in alle contacten, het netwerk dat bibliotheken sterk kan maken. Helemaal mee eens.