Onlangs, tijdens een busritje, plofte K. (V-17 jaar) naast me op het bankje in de bus. “Hoi” zei ze. Reis niet zo vaak in de bus maar wat me wel opvalt is dat mensen in de meeste gevallen een leeg bankje opzoeken. Nou ken ik K. Ze is het kleinkind van buurtbewoners en ze speelde vroeger vaak op de zondagochtend in de straat als ze bij opa en oma op bezoek was en kwam altijd even een gezellig praatje maken.
Daarnaast kent ze me ook uit de bieb. “Werk je nog steeds bij de bieb?” vroeg ze belangstellend? Mijn antwoord was positief en vervolgens vroeg ze “Is dat leuk, werken in de bieb? Steeds vluchtig kijken en typend op haar mobieltje.
Tja, de vraag alleen al en de toon waarop ze dat vroeg deden vermoeden dat zij dat nauwelijks kon geloven.
Met nog een ritje van een half uur voor de boeg een mooie gelegenheid dacht ik om haar eens te vertellen wat je als medewerker in de bibliotheek allemaal meer doet dan zichtbaar is voor de bezoeker.
En al pratende kwamen we uiteraard op haar mobiel en wat ze daar allemaal mee deed. Maar ook wat ik er mee deed. Het werd een erg leuk gesprek ( mijn stokpaardje) , over Twitter, Hyves, Facebook, wat wel en wat niet op internet ( mediawijsheid) met andere woorden KEILEUK . Voor mij interessant om te horen wat de “jeugd van tegenwoordig” uitspookt en weet over het Internet. Voor haar? Ik wilde haar na ons ritje nog benaderen met wat extra vragen zoals hoe keek jij naar het werken in de bieb, heeft ons gesprekje je kijk hierop positief beinvloed? Waarvoor zou jij ( nog) naar de bieb gaan? Helaas, ze is op vakantie nu. Maar ik ga het haar toch nog vragen. Als ze terug is.
