Op het idee gekomen door het programma Classic Albums van de VPRO : Meat Loaf. Dit nummer bezorgt me rillingen. Nog steeds. For crying out loud.
http://www.youtube.com/watch?v=ffSeQPc1rkU
Zaterdagavond muziek.
Bossche bol of vlaai, het doet er niet toe.
Onder het mom van genieten van een Bossche Bol ( of vlaai) or whatever ontmoeten duizenden mensen, die elkaar via Twitter kennen, elkaar in het land. Zo ook op vrijdag 21 januari jl.. Een 17 tal personen was naar Den Bosch getogen voor de Bossche Bollen Tweetmeet (#bbtm). In dit geval met als achtergrond de bibliotheek ( Openbare bibliotheken, Universiteit of Hoge school, Cubiss). Een aantal had elkaar al eerder IRL ( in real life) ontmoet. De ander kende elkaar alleen nog maar via Twitter, weer een ander kwam indirect in contact ) .
Met de wijsheid van de terugblik ( in vogelvlucht):
-De Bossche Bol was heerlijk.
– De kennismaking met de achter de Avatar verborgen personen geweldig.
– De ontmoeting erg gezellig.
– De gesprekken onderling boeiend, stimulerend en inspirerend.
– De tips die werden uitgewisseld en de kennis die werd gedeeld interessant.
– Het voortdurende getwitter voor een enkeling misschien een beetje storend.
– De persoonlijke betrokkenheid bij elkaar groot.
– Het voortijdige vertrek ( vanwege afspraken elders) van een aantal personen erg jammer.
– De ervaring dat het klikt tussen “onbekenden” wederom verrassend.
– De historische wandeling door Den Bosch mooi meegenomen.
– Het bezoek aan de bibliotheek wederom een beetje jaloersmakend (althans voor mij).
– Gevolg, nieuwe interessante Twitter contacten, opgedaan.
– Het netwerk dat zo onstaat biedt mogelijkheden voor de toekomst.
– Vul gerust aan.
Al met al. Bossche Bol of vlaai, het doet er niet toe. Lieve aardige, interessante mensen ontmoet. Een heerlijke Tweetmeet weer.
Foto’s: op picasaweb en JoG-log
Compleet overdonderd.
Gisteravond hadden wij in het kader van “Januari notarismaand” in onze vestiging een lezing met als titel “het twee traps testament“.
Gistermiddag echter werd het laatste kaartje verkocht. Op zich al erg verrassend omdat het in ons dorp in de regel “lastig is” mensen te mobiliseren voor een informatie-avond. Er vanuit gaande dat zich misschien nog een paar mensen aan de balie zouden melden voor een toegangskaartje kaartje was duidelijk dat er voldoende belangstelling was. Onze leeszaal is bescheiden. Het aantal beschikbare stoelen idem dito. Het maximale aantal mensen dat we kunnen herbergen is, met een beetje goede wil, 50.
En toen!!!
Reeds om half 8 meldden zich drommen mensen aan de balie. En dat grotendeels ZONDER kaartje. Oei. Wat nou. We hebben van de eerste mensen de naam genoteerd. Mochten een aantal gereserveerde kaartjes niet worden opgehaald ( gebeurd ook nog wel eens) dan zouden zij als eerste alsnog plaats kunnen nemen. Maar….. alles werd opgehaald. In de tussentijd hebben we de mensen die daar in geïnteresseerd waren, hun naam en telefoonnummer laten noteren. Bij zoveel belangstelling moet je de avond herhalen vind ik dus dan hadden wij gelijk hun gegevens. Er waren mensen die begrip toonden. En er waren mensen die niet erg blij waren en ons lieten weten dat wij niet duidelijk waren geweest dat er gereserveerd moest worden. Tja, het staat in de persberichten, op onze site, in het programmaboekje. Maar niet iedereen leest dat duidelijk denk ik. Of zijn we niet duidelijk genoeg? Voor ons als medewerkers, maar ook voor de vrijwilligers niet gemakkelijk om teleurgestelde ( soms boze) mensen te woord te staan.
Maar goed. We hebben nog een paar extra mensen blij kunnen maken door er zelfs bureaustoelen bij te slepen. Tot we uiteindelijk nokie nokkie vol zaten.
Afijn, een heel geslaagde avond, een succesverhaal met een minpuntje, waarbij we de koffie in de pauze nauwelijks aan konden slepen. Soms schiet je de plank mis. Soms enorm raak blijkbaar. Een uitdaging!
Toch maar eens nagaan of we de teksten op de site, posters en persberichten wat kunnen aanscherpen. Op naar de herhaling dan maar.
Een functie op je lijf geschreven.
In 2008 heb ik, vanwege een voor mij op dat moment belangrijke reden, gesolliciteerd naar een voor mij uitstekend passende functie in een andere bibliotheek. Op mijn lijf geschreven. Helaas, in de eerste ronde afgevallen. De reden? Is me ondanks mails en diverse telefoontjes niet duidelijk geworden.
Het was geen functie die in een hokje werd geplaatst. Het was geen bibliothecaris ( medewerker publieksservice en inlichtingen) en ook geen administratief medewerker ( medewerker publieksservice, zoals ik). Mooi, traditionele indeling doorbroken dacht ik.
Inmiddels zijn we 3 jaar verder.
Functieprofielen/ beschrijvingen zijn nog grotendeels hetzelfde als 5 jaar geleden
Takenpakketten en benodigde vaardigheden zijn veranderd. We moeten kunnen netwerken, samenwerken, contacten onderhouden, mediawijsheid uitdragen, digitaal actief zijn en dat uitdragen, projectmatig kunnen werken, digitaal kunnen zoeken, wereldburger en klantgericht zijn. Om er maar een paar te noemen. In de functiebeschrijvingen bij vacatures zie je die nieuwe taken en benodigde vaardigheden terug.
En er zijn functies bijgekomen uiteraard, o.a. ICT-ers, PR- en communicatiemedewerkers, mediacoaches.
Maar traditionele indeling doorbroken? Volgens mij mooi niet. Je hebt ( zeker in een kleine bibliotheek als die van ons) nog steeds bibliothecarissen en administratieve medewerkers. De grenzen vervagen, maar de oude functie omschrijvingen en functiewaarderingen zijn nog steeds in tact.
Wanneer veranderd dat nou eindelijk. Wordt er aan gewerkt? Een eigentijds functiehuis voor alle NL bibliotheken? Zodat ook de functie-omschrijvingen eindelijk voldoet aan hetgeen we nou werkelijk doe(n)? En liefst op mijn/ons lijf geschreven is?
Wie praat mij bij?
Allemaal stukjes?
Wat een gezeur van mij daar in dit bericht. Als ik dat zo terug lees. Ik draag helemaal nóóit een pet.
Ik snap wel dat ik hem even zocht ( het was natuurlijk erg koud toen op 27 december 2010). En het is natuurlijk zo’n terugblikmomentje op het eind van het jaar ( waar ik niet aan deed, terugblikken).
Maar ik besta natuurlijk helemaal niet uit verschillende stukjes die allemaal een andere kleur pet nodig hebben . Hoewel? Ik ben een stukje Limburgs, een stuk Brabants, ik ben een echtgenote, een liefhebbende moeder, een inwoner uit mijn dorp, een sociaal cultureel werkster, een voormalig gemeente-ambtenaar, een medewerker in de bibliotheek, een collega, een buurvrouw, een vriendin, een blogger, een tweep, een……..enz.
Die stukjes zijn geen losse stukjes, die hebben elkaar beïnvloed/ beïnvloeden elkaar nog steeds en vormen gewoon 1 geheel. En dat grote stuk ( haha) is einna ( Annie achterstevoren voor degene die dat nog niet had gezien). Dus áls ik al een pet draag, dan is dat een bonte kleurenpracht, waarvan de kleuren in elkaar overlopen. That’s ME.
