In “I love my job “sprak ik al mijn verbazing over uit “hoe weinig mensen in mijn omgeving op de hoogte zijn van de mogelijkheden van de nieuwe media”. In deze post kom ik er nader op terug. Met mijn omgeving bedoel ik mijn straat, mijn vrienden, het werk, familie, sport en alle overige gezelschappen waarin een mens zich bij tijd en wijlen begeeft.
Dat ik dol ben op de nieuwe sociale media moge duidelijk zijn. Ik zal er dan ook geen woord meer aan vuil maken.
Ik ben natuurlijk in de gelukkige omstandigheid ( dat is mijn interpretatie) geweest dat ik via mijn werk in bibliotheek dommeldal in aanraking ben gekomen met de 23dingen en het mijn interesse heeft gewekt ( privé / beroepsmatig).
Als je dan enthousiast bent, dan praat je er veel over. Het is opvallend hoe vaak ik dan hoor:” Ik doe niet zo veel met de computer. Beetje typen , mailen en surfen en daar blijft het bij. Meestal ook met de opmerking; “Ik hoef dat allemaal niet”. Of “Heb ik helemaal geen tijd voor”. Internet is alleen maar “gevaarlijk“.
Het wel of niet bekend zijn met/ dan wel actief zijn op het sociale web hangt of staat natuurlijk met de persoonlijke interesse.
De een houdt van worteltjes, de ander van erwtjes, zullen we maar zeggen. Maar dan zijn er ook nog de mensen die een hekel hebben aan worteltjes ( en die bang zijn dat ik ze iets wil opdringen) en zij die ze wel eens willen proeven. Die proevers, die vind ik leuk. Die hebben oor voor mijn verhaal en willen er graag hun voordeel mee doen. Bijvoorbeeld de mensen die ik ken via het jongerenwerk (hulp bij Twitter), of een van de meisjes uit de 6e klas die de foto’s van de onlangs gehouden reünie door mijn toedoen op Picasa heeft gezet zodat ze gemakkelijk te delen zijn met de overige meisjes. En uiteraard het 90-jarige vrouwtje dat in de bieb hulp vroeg bij het zoeken op Internet.
Pas ik het percentage nog actief zijnde collega’s toe op “mijn omgeving” ( van de 45 collega’s die de 23dingen cursus hebben gedaan zijn er momenteel nog zo’n 10 personen, grofweg 25% actief ) dan is er 75% kans dat ik mensen tegen kom die niets of weinig met de sociale media hebben. Leuk om te zoeken naar juist die mensen die de erwtjes wel eens willen proberen ( eventueel gecombineerd met worteltjes?). Dus: meld je aan bij einna!
Toeval of niet?
Zat vanochtend met mijn jongste zoon in de wachtkamer bij de huisarts. En in een wachtkamer ( het woord zegt het al) moet je “wachten.” En aangezien wachten sinds ik een iPhone heb niet meer saai is, even m’n krantjes en tweets doorgenomen. Kreeg ik op dat moment een reactie op een eerdere tweet, waarbij ik in de lach schoot. Oeps. Natuurlijk kijkt iedereen ( het was redelijk vol) in de wachtkamer naar mij.
Ik moest echter in mijn knuisjes lachen toen ik daarna ook nog eens een tweet ontving die ging als volgt:
- Worst part of Twitter: Reading phone, laughing out loud…then people looking @ u like ur crazy /via @DarnellWright about 12 hours ago via HootSuite
Toeval of niet.
I love my job!
Het zal degenen die mij volgen op Twitter niet zijn ontgaan dat er dit weekend in mijn dorp (waar ik ook in de bieb werk) een evenement plaats vindt waarbij ik zijdelings (!?) betrokken ben. Het Breugels Festijn. Nou houdt een biebmedewerker natuurlijk ook wel eens van een avondje stappen dus… Gisteravond naar de tent voor een optreden van No Exit. Met mijn privépet op uiteraard. Maar die privépet verschiet waarschijnlijk onder invloed van danspasjes en het genot van een Brabants biertje af en toe van kleur. “Hoe staat het met de nieuwbouw van de bieb?”, “de bieb is wel positief veranderd de laatste tijd”, “sorry voor de spelfout in het persbericht” tijdens gesprekken met andere bezoekers. Niet erg hoor. Sterker nog. Dit soort evenementen zijn erg geschikt om een beetje te “netwerken“. En met mijn iPhone bij de hand wil ik met de een of de ander nog wel eens in de richting praten van de immense mogelijkheden van o.a. “het boek” door alle digitale ontwikkelingen. Waarbij ik m.n. de iPhone app prinses Arabella als voorbeeld laat zien. Met een lid van de band heb ik gesproken over de mogelijkheden van Twitter. Wat leidde tot een opmerking hierover bij de aankondiging van een volgend nummer: “wij zijn vanavond getwitterd!”. Nou zijn die digitale dingetjes natuurlijk een privé stokpaardje maar dan wel ontstaan door mijn werk in de bieb. Het is opvallend hoe weinig mensen eigenlijk op de hoogte zijn van de web 2.0 mogelijkheden. Maar daarover meer in een andere post. En wat betreft dat van kleur verschieten van mijn petje? Helemaal niet erg hoor: I LOVE MY JOB!. En nu weer petje op en naar het volgende onderdeel van het Breugels Festijn.
Het overbrengen en ontvangen van een boodschap.
Rooksignalen, flessenpost, postduiven, telegrafie. Vroeger ( naast uiteraard de taal an sich) de enige manier om te communiceren. Heden ten dage beschikken we over radio, televisie, internet ( altijd bij de hand), telefoons ( in zakformaat), we kunnen mailen, videoconfereren, MSN-en, Skypen, bloggen en Twitteren. Uiteraard veel sneller dan een brief te bezorgen te paard en voor een veel groter publiek. Wat is beter? Vroeger of nu. Je kunt er over twisten (!?).
Hoewel het een stuk eenvoudiger is mensen te bereiken, maakt het de communicatie er niet altijd gemakkelijker op. De wereld is kleiner geworden of is het groter? Hoe je het wendt of keert, de basis blijft natuurlijk taal.
Vroeger of nu. De betekenis van communiceren blijft hetzelfde: het overbrengen en ontvangen van een boodschap. Succes met communiceren. Hoe dan ook.
Twitterbericht in meer dan 140 tekens.
Ik heb vandaag ontbeten, de krant gelezen, 2 wassen gedraaid, mijn rss en tweets doorgebladerd, de bovenverdieping gepoetst, een paar mails verstuurd, geluncht, de boodschappen gedaan, me geërgerd, de voortuin van onkruid ontdaan, de tomatenplanten uit de kas opgeruimd, een nieuw bericht op mijn weblog “op rolletjes” geschreven, nagenoten van het weekend en heb nu tijd om op de bank, in het zonnetje deze “tweet” van meer dan 140 tekens te schrijven.