“Ik kan er niks van zeggen”, schreef ik op 6 februari jl. Inmiddels kan dat wel. Ik ben zelfs helemaal schor. Niet vanwege Carnaval, ( het zou overigens wel kunnen) maar vanwege het vele praten op mijn werk. Sinds woensdag delen we namelijk een brief uit aan de leden, met daarin een persoonlijk woord van onze directeur, over de ontwikkelingen rond de bibliotheek. Dit naar aanleiding van de vele ( negatieve) berichten in de lokale pers over de nieuwbouwplannen. Er komen natuurlijk veel reacties van leden als we de brief aanbieden. “Komt die bieb er wel? “en “”ik dacht al waarom horen we niets van de bieb zelf”. Maar ook mensen die vragen want vinden jullie zelf? De meeste bezoekers van onze bieb komen om een boek te halen en ervaren daarbij nauwelijks beperkingen. Na uitleg over de beperkingen van de huidige accomodatie in relatie tot de vernieuwend bibliotheek en uiteraard ook de beperkingen uit praktisch oogpunt (werkruimte/uitruimen leeszaal bij activiteiten, ontvangen van groepen kinderen ed.) zijn er veel mensen die wel begrijpen dat er behoefte is aan een eigentijds gebouw. Mijn ervaring is in ieder geval dat er veel mensen zijn die open staan voor onze argumenten. Dus die berichten in de pers ( zie aankondiging ED) komen niet overeen met mijn ervaringen ( het zal de eigen achterban wel zijn die de kaarten massaal heeft teruggestuurd) . Maar goed, het is verkiezingstijd. Dan moet je wat om op te vallen. En nu is het weekend en volgende week ben ik niet meer schor. Dan gaan we er weer tegenaan.
Een gevarieerde biebdag vandaag. Niet eens gevarieerd direct in de zin van gevarieerde werkzaamheden maar meer over gevarieerd menselijk contact. Bij uitleg over de e-portal, gesproken met een oudere heer over zijn gezondheid ( tje, wat kan een mens allemaal krijgen zeg), even zitten keuvelen met een ( enigszins geëmotioneerde) moeder die afscheid kwam nemen met haar kindjes vanwege een verhuizing ( en chocolaatjes meebracht). Een aantal jeugdigen die bij de 
