“Mevrouw, op die poster staat dat ik op www.bibliotheekdommeldal.nl moet kijken of op mijn pasnummer een prijs gevallen is. Weet u wel dat de meeste ouderen helemaal niet kunnen internetten?”
Tja. Ze heeft niet helemaal ongelijk. “U mag het ook altijd even aan het personeel vragen, die helpen u graag en zoeken het even voor u op”.
In het gesprek dat volgde, kwamen er meer voorbeelden.
“Op het journaal en bij televisieprogramma’s verwijzen ze ook alleen nog maar naar www.nl”.
Inderdaad. Voor mensen die geen internet gebruiken wordt het wel erg lastig. “Het is een ontwikkeling mevrouw die toch niet meer is tegen te houden”.
“En wat ik heel erg vind, dat u geen Duitse boeken meer heeft. Die las ik altijd om mijn Duits op peil te houden”.
Ook dat is waar. Ze werden nauwelijks uitgeleend en zijn uit de kasten verdwenen. “Als u even naar mijn collega gaat, dan helpt zij u even een Duits boek te bestellen uit een andere vestiging. Helemaal gratis en u wordt gemaild, sorry gebeld als het boek er is“.
Mevrouw in kwestie is 92 en goed bij de tijd. Ze is onlangs gestopt met een internet cursus omdat ze zoveel andere dingen deed. Maar het geeft wel aan dat ontwikkelingen snel gaan en dat er een generatie is die geen aansluiting heeft.
Ok. Ik heb aangeven dat er alternatieven zijn en dat wij haar graag persoonlijk van dienst zijn. Maar toch. Misschien onder het webadres op de poster schrijven “of vraag er naar aan de balie“?
