De kerstkaarten vallen weer in de brievenbus. Dus… ik “moet” ook weer aan de slag. Ik “moet” natuurlijk niks. Maar ieder jaar opnieuw als de kerstkaarten binnenkomen bekruipt mij weer het gevoel van waarom “moet” dat nog. Kaartje heen, kaartje terug. Natuurlijk is de Kerst een moment waarop je iederen kunt laten zien dat je nog aan hen denkt. Het kan toch ook anders? Met anders bedoel ik uiteraard de vele digitale mogelijkheden die er zijn om je familie, vrienden enz fijne feestdagen te wensen. Op de een of andere manier verwacht iedereen nog een papieren versie van de kerstgroet. Ondanks de aandacht voor milieu-aspecten gaan er nog tonnen papier de brievenbus en na de kerst de papierbak in.
Ik overweeg het dit jaar anders te doen ( hoe kan het ook anders als digitale einna). Doorbreken die handel? De uitnodiging voor mijn Sara feestje was in ieder geval al digitaal. En….. werd zeer gewaardeerd.
Samen100. 2 Sara’s inmiddels.
Het is nog een paar nachtjes slapen maar Sara staat er al. 2 Zelfs. Met dank aan de buurtvereniging en mijn zonen die Sara en een bord met 50 in de voortuin plaatsten. Die telefoongids op mijn schoot snapte ik niet. Daarvoor was enige uitleg nodig: het stelt een boek voor “maar dat was zo zonde als het regende”.
En dank aan mijn collega’s die mij vanmorgen al verrasten met een Sara op mijn kantoor. Met ballonnen en slingers. En een bos bloemen. Lief he?
Zoekplaatje voor het weekend.
Zoek het NON-Simpson karakter.
Vanaf nu te vinden op…..
Ik werk al een tijdje dubbelop. Niet dubbelop met mijn werk maar dubbelop met mijn blog. In mijn post wel of niet doen van dinsdag jl. schreef ik al over de mogelijke overschakeling naar een nieuw uiterlijk (mijn blog natuurlijk niet ikzelf).
De keuze is gemaakt. Ik ga omschakelen. Een mens moet durven te veranderen zei ik al eerder. Je kunt me voortaan vinden op : einnasblog.blogspot.com
En laat eens een berichtje achter wat je van mijn nieuwe uiterlijk vindt.
Keerpunt, mijlpaal, so be it.
Volgens vrienden ( met ervaring) sta ik momenteel op een keerpunt in mijn leven. Binnen afzienbare tijd passeer ik de leeftijd van….. jawel 50. Laatst sprak ik dit in gezelschap hardop uit en ik had het gevoel dat er iets niet klopte. Ik….50?
Opeens kwam weer het beeld bij me op hoe ik vroeger, als puber over deze leeftijd dacht: Gesettelde oude mensen, huisje, boompje, beestje. Met als enige vertier de familie die op zondag op visite kwam. Bedoelen ze met dit keerpunt dat ik een 2e puberteit in ga? “De overgang is de ideale gelegenheid, en vaak ook de laatste, om een beslissing te nemen over je toekomst” Oei.
50 is een mooie leeftijd, kinderen groot, tijd en aandacht voor jezelf (privé en werk), actief op velerlei gebied ( sport, sociaal, www). Nu is de maatschappij de afgelopen decennia als ik dat vergelijk met de tijd dat mijn ouders deze leeftijd hadden, ontzettend veranderd. Familiebanden zijn veranderd, we zijn mobieler, gezonder, de wereld is stukken groter geworden en 50 is tegenwoordig JONG.
Gelukkig klopt het beeld dat ik vroeger had niet met de werkelijkheid.
In ieder geval behoor ik straks tot een andere leeftijdsgroep, de 50Plusser. Krijg ik dan ook overal korting?
Wat er ook komt, ik wacht af.