Moest opeens aan juffrouw Doortje denken. Waarschijnlijk door een uitnodiging voor de 5-jaarlijkse reünie van mijn basisschool. Tja juffrouw Doortje. Een klein vrouwke, liep een beetje kreupel en gebruikte een wandelstok. Woonde als vrijgezelle (was ze ooit getrouwd overigens?), samen met juffrouw Marie in een redelijk groot huis. Een vlecht in een knotje op haar achterhoofd. Ze gaf les in de 1e klas van de lagere school. Een pittige kleine tante. Wie herinnert zich niet het knijpen in de bovenarm ( en dan draaien AU!). Of aan je oren naar de gang gebracht worden om met je neus tegen de muur, vol schaamte, door iedereen in de pauze bekeken. Of 10 minuten met je vinger voor je mond omdat je teveel gekletst had? Maar ook de juffrouw Doortje, die toen ik een gedichtje voor moest dragen voor de nieuwe pastoor, haar haarpin gebruikte om mijn haar ( een weelderige krullenkop) enigszins in bedwang te houden. Juffrouw Doortje.
Ik dacht: ik zoek haar eens op. En ja hoor. Had ook niet anders verwacht haar ergens in de gedigitaliseerde wereld tegen te komen. In het blad ” De Moennik” van de lokale Heemkunde Kring, zelfs met foto. Mooi om te zien. Blijkbaar heeft ze nog lang iets willen betekenen voor de gemeenschap. Ze zal niet meer leven denk ik. Volgens het artikel zou ze nu 100 moeten zijn. Toch eens navragen.
Dat was ze zeker. Ik denk dat er heel wat verhalen over haar zullen zijn.
Wat een stouterd toch die Liek. En juffrouw Doortje was toch een markant figuur.
Ik kan me juffrouw Doortje ook nog heel goed herinneren. Ze leeft inderdaad niet meer maar ze is wel erg oud geworden, zal ik eens moeten navragen. Ze hield er inderdaad van om me, en andere kinderen, hardhandig te knuffelen. Liefde met gevoel zullen we maar zeggen. Ik weet dat ik eens mijn schrijfboek had volgekrabbeld en dat vond juffrouw Doortje natuurlijk niets, en zei er iets over. Maar wat ze niet wist, en ik niet durfde te zeggen, dat ik meer dan een blz. had volgekrabbeld. Dus elke week zag ze dat ik het weer had gedaan, niet wetend dat ik het al weken daarvoor had gedaan. Ik heb er enkele weken voor in de hoek moeten staan, ook wetend dat het de week er op weer zou gebeuren. Ik geloof dat we in die tijd beiden een beetje wanhopig werden.
Bernadette. bedankt voor je reactie. Met een beetje “dwang” lukt het wel. Wij komen om de 5 jaar bij elkaar met de llen van mijn vroegere basisschool. Iedere keer een leuk programma. Dit jaar vieren we allemaal dat we Sara geworden zijn. Het gebouw ( met in het begin ook een non als hoofd, zuster Irene, met de klemtoon op de E) staat er nog. Kom er nog regelmatig langs. Ik vond de middelbare school ok leuker hoor. daar herinner ik me overigens veel meer van. Groet
ik had in mijn eerste jaar zuster Anselma (Ursulinen, Venlo)Ik kan me geen geknijp herinneren, de zuster was oud en eigelijk al met pensioen geloof ik.Wel herinner ik me haar kleding, met wat ik nu een middeleeuwse kap zou noemen, en als ze schreef van pols to bovenarm losse zwarte mouwen over haar habijt( hoe zouden die dingen heten?)Voor het nieuwe jaar kregen we een versje mee naar huis om op te zeggen ,van Guido Gazelle, we moesten het op school van buiten leren. Het zit nog in mijn fotoalbum geplakt, verschrikkelijk ouderwets voor een kind van 6, ook toen al!(1961/1962)
De foto van mijn eerste klas heb ik op schoolbank gezet, zo af en toe komt daar dan een reactie op, wel grappig, ik ben nooit naar een reunie van de lagere school geweest, het gebouw is ook al -tig jaren geleden afgebroken, en hoewel ik het heel goed deed op de lagere school verlang ik ook niet naar die tijd terug, de middelbare school herinner ik me als leuker, behalve wat schollresultaten betreft.